جوان

            نامه تاریخی چارلی چاپلین به دخترش ژاکلین

 

            

            نامه به حدی زیباست که هرچی بخونید از خوندن اون سیر
            
            نمی شوید و پی به شخصیت والای چارلی چاپلین
            
            میبرید ................
            
            
            
            چارلی چاپلین یکی از نوابغ مسلم سینماست . او در زمانی که در اوج
            موفقیت بود با اونااونیل ازدواج کرد و از او صاحب 7 یا 8 بچه شد ولی
            فقط یکی از این بچه ها که جرالدین نام دارد استعدادبازیگری را از پدرش
            به ارث برده و چند سالی است که در دنیای
            سینما مشغول فعالیت است و اتفاقا او هم مثل پدرش به شهرت و افتخار
            زیادی رسیده و در محافل هنری روی او حساب می کنند .
            چند سال پیش وقتی جرالدین تازه می خواست وارد عالم هنر شود ، چارلی
            برای او نامه ای نوشت که در شمار زیبا ترین و شور انگیزترین نامه های
            دنیا قرار دارد و بدون شک هر خواننده یا شنونده ای را به تفکر وادار می
            کند.
            
            
            
            
            

            ژرالدین دخترم:

            اینجا شب است٬ یک شب نوئل. در قلعه کوچک من همه سپاهیان بی سلاح خفته
            اند.

            نه برادر و نه خواهر تو و حتی مادرت ، بزحمت توانستم بی اینکه این
            پرندگان خفته را بیدار کنم ، خودم را به این اتاق کوچک نیمه روشن٬ به
            این اتاق انتظار پیش از مرگ برسانم . من از تولیسدورم، خیلی دور......
            اما چشمانم کور باد ،اگر یک لحظه تصویر تو را از چشمان من دور کنند.
            تصویر تو آنجا روی میز هست . تصویر تو اینجا روی قلب من نیز هست. اما
            تو کجایی؟ آنجا در پاریس افسونگر بر روی آن صحنه پر شکوه "شانزلیزه"
            میرقصی . این را میدانم و چنانست که گویی در این سکوت شبانگاهی ٬ آهنگ
            قدمهایت را می شنوم و در این ظلمات زمستانی٬ برق ستارگان چشمانت را می
            بینم.
            شنیده ام نقش تو در نمایش پر نور و پر شکوه نقش آن شاهدخت ایرانی است
            که اسیر خان تاتار شده است. شاهزاده خانم باش و برقص. ستاره باش و
            بدرخش .اما اگر قهقهه تحسین آمیز تماشاگران و عطر مستی گلهایی که برایت
            فرستاده اند تو را فرصت هشیاری داد٬ در گوشه ای بنشین ٬ نامه ام را
            بخوان و به صدای پدرت گوش فرا دار . من پدر تو هستم٬ ژرالدین من چارلی
            چاپلین هستم . وقتی بچه بودی٬ شبهای دراز به بالینت نشستم و برایت قصه
            ها گفتم . قصه زیبای خفته در جنگل ٬قصه اژدهای بیدار در صحرا٬ خواب که
            به چشمان پیرم می آمد٬ طعنه اش می زدم و می گفتمش برو .
            من در رویای دختر خفته ام . رویا می دیدم ژرالدین٬ رویا.......

            رویای فردای تو ، رویای امروز تو، دختری می دیدم به روی صحنه٬ فرشته ای
            می دیدم به روی آسمان٬ که می رقصید و می شنیدم تماشاگران را که می
            گفتند: " دختره را می بینی؟ این دختر همان دلقک پیره .
            
            اسمش یادته؟ چارلی " . آره من چارلی هستم . من دلقک پیری بیش نیستم.
            امروز نوبت تو است. برقص من با آن شلوار گشاد پاره پاره رقصیدم ٬ و تو
            در جامه حریر شاهزادگان می رقصی . این رقص ها ٬ و بیشتر از آن ٬ صدای
            کف زدنهای تماشاگران ٬ گاه تو را به آسمان ها خواهد برد. برو . آنجا
            برو اما گاهی نیز بروی زمین بیا ٬ و زندگی مردمان را تماشا کن.

            زندگی آن رقاصگان دوره گرد کوچه های تاریک را ٬ که با شکم گرسنه
            میرقصند و با پاهایی که از بینوایی می لرزد . من یکی ازاینان بودم
            ژرالدین ٬ و در آن شبها ٬ در آن شبهای افسانه ای کودکی های تو ، که تو
            با لالایی قصه های من ٬ به خواب میرفتی٬ و من باز بیدار می ماندم در
            چهره تو می نگریستم، ضربانقلبت را می شمردم، و از خود می پرسیدم: چارلی
            آیا این بچه گربه، هرگز تو را خواهد شناخت؟

 

            ............. تو مرا نمی شناسی ژرالدین . در آن شبهایدور٬ بس
            
            قصه ها با تو گفتم ٬ اما قصه خود را هرگز نگفتم . این داستانی
            
            شنیدنی است‌:
            
            
            داستان آن دلقک گرسنه ای که در پست ترین محلات لندن آواز می خواند و می
            رقصید و صدقه جمع می کرد .این داستان من است . من طعم گرسنگی را چشیده
            ام . من درد بی خانمانی را چشیده ام . و از اینها بیشتر ٬ من رنج آن
            دلقک دوره گرد را که اقیانوسی از غرور در دلش موج می زند ٬ اما سکه
            صدقه رهگذر خودخواهی آن را می خشکاند ٬ احساس کرده ام.
            با اینهمه من زنده ام و از زندگان پیش از آنکه بمیرند نباید حرفی زد .
            داستان من به کار تو نمی آید ٬ از تو حرف بزنیم . به دنبال تو نام من
            است:چاپلین . با همین نام چهل سال بیشتر مردم روی زمین را خنداندم و
            بیشتر از آنچه آنان خندیدند ٬ خود گریستم .
            

            ژرالدین در دنیایی که تو زندگی می کنی ٬ تنها رقص و موسیقی نیست .
            نیمه شب هنگامی که از سالن پر شکوه تأتر بیرون میایی ٬ آنتحسین کنندگان
            ثروتمند را یکسره فراموش کن ٬ اما حال آن راننده تاکسی را که ترا به
            منزل می رساند ٬ بپرس ٬ حال زنش را هم بپرس.... و اگر آبستن بود و پولی
            برای خریدن لباس بچه اش نداشت ٬ چک بکش و پنهانی توی جیب شوهرش بگذار .
            به نماینده خودم در بانک پاریس دستور داده ام ٬ فقط این نوع خرجهای تو
            را٬ بی چون و چرا قبول کند . اما برای خرجهای دیگرت باید صورتحساب
            بفرستی .
            گاه به گاه ٬ با اتوبوس ٬ با مترو شهر را بگرد . مردم را نگاه کن٬ و
            دست کم روزی یکبار با خود بگو :" من هم یکی از آنانهستم ." تو یکی از
            آنها هستی - دخترم ، نه بیشتر ،هنر پیش از آنکه دو بال دور پرواز به
            آدم بدهد ، اغلب دو پای او را نیز می شکند .
            و وقتی به آنجا رسیدی که یک لحظه ، خود را بر تر از تماشاگرانرقص خویش
            بدانی ، همان لحظه صحنه را ترک کن ، و با اولین تاکسی خود را به حومه
            پاریس برسان . من آنجا را خوبمی شناسم ، از قرنها پیش آنجا ، گهواره
            بهاری کولیان بوده است . در آنجا ، رقاصه هایی مثل خودت را خواهی دید .
            زیبا تر از تو ، چالاک تر از تو و مغرور تر از تو . آنجا از نور کور
            کننده ی نورافکن های تآتر " شانزلیزه " خبری نیست .
            نور افکن رقاصگان کولی ، تنها نور ماه است نگاه کن ، خوب نگاه کن . آیا
            بهتر از تو نمی رقصند؟
            
            

            اعتراف کن دخترم . همیشه کسی هست که بهتر از تو می رقصد .

            همیشه کسی هست که بهتر از تو می زند .و این را بدان که درخانواده چارلی
            ، هرگز کسی آنقدر گستاخ نبوده است که به یک کالسکه ران یا یک گدای کنار
            رود سن ، ناسزایی بدهد .

            من خواهم مرد و تو خواهی زیست . امید من آن است که هرگز در فقر زندگی
            نکنی ، همراه این نامه یک چک سفید برایت می فرستم .هر مبلغی که می
            خواهی بنویس و بگیر . اما همیشه وقتی دو فرانک خرج می کنی ، با خود بگو
            : " دومین سکه مالمن نیست . این مال یک فرد گمنام باشد که امشب یک
            فرانک نیاز دارد ."

            جستجویی لازم نیست . این نیازمندان گمنام را ٬ اگر بخواهی ٬ همه جا
            خواهی یافت .
            اگر از پول و سکه با تو حرف می زنم ٬ برای آن است که ازنیروی فریب و
            افسون این بچه های شیطان خوب آگاهم٬ من زمانی دراز در سیرک زیسته ام٬ و
            همیشه و هر لحظه٬ بخاطر بند بازانی که از روی ریسمانی بس نازک راه می
            روند٬ نگران بوده ام٬ اما این حقیقت را با تو می گویم دخترم : مردمان
            بر روی زمین استوار٬ بیشتر از بند بازان بر روی ریسمان نا استوار ٬
            سقوط می کنند . شاید که شبی درخشش گرانبهاترین الماس این جهان تو را
            فریب دهد .

            آن شب٬ این الماس ٬ ریسمان نا استوار تو خواهد بود ٬ و سقوط تو حتمی
            است .
            شاید روزی ٬ چهره زیبای شاهزاده ای تو را گول زند٬ آن روز تو بند بازی
            ناشی خواهی بود و بند بازان ناشی ٬ همیشه سقوطمی کنند .
            دل به زر و زیور نبند٬ زیرا بزرگترین الماس این جهان آفتاب است و
            خوشبختانه ٬ این الماس بر گردن همه می درخشد .......

            .......اما اگر روزی دل به آفتاب چهره مردی بستی ، با او یکدل باش ، به
            مادرت گفته ام در این باره برایت نامه ای بنویسد . او عشق را بهتر از
            من می شناسد. و او برای تعریف یکدلی ، شایسته تر از من است . کار تو بس
            دشوار است ، این را می دانم .

            به روی صحنه ، جز تکه ای حریر نازک ، چیزی بدن ترا نمی پوشاند . به
            خاطر هنر می توان لخت و عریان به روی صحنه رفت و پوشیده تر و باکره تر
            بازگشت . اما هیچ چیز و هیچکس دیگر در این جهان نیست که شایسته آن باشد
            که دختری ناخن پایش را به خاطر او عریان کند .
            برهنگی ، بیماری عصر ماست ، و من پیرمردم و شاید که حرفهای خنده دار می
            زنم .
            
            اما به گمان من ، تن عریان تو باید مال کسی باشد که روح عریانش را دوست
            می داری .

            بد نیست اگر اندیشه تو در این باره مال ده سال پیش باشد . مال دوران
            پوشیدگی . نترس ، این ده سال ترا پیر تر
            نخواهد کرد.....